Anonimowa o dorastaniu

Kochane Paskudy!

Niejednokrotnie poruszałam z ludźmi temat dzieciństwa. Szokuje mnie, kiedy moi równicy stwierdzają, że nie pamiętają nic ze szkoły podstawowej, nie wspominając już o okresie wcześniejszym. Mam w głowie masę wspomnień i jestem pewna, że moja myślodsiewnia (kto czytał HP - ten wie) byłaby ciekawsza od niejednego serialu pokroju "Trudne Sprawy", "Dlaczego ja?" czy "Szkoła".

Bardzo często słyszę od ludzi starszych, w tym np. wykładowców z uczelni zdanie "my wychowywaliśmy się bez Internetu, ale Wy tego nie pamiętacie".  Mam 21 lat i z miejsca stwierdzam,  że to nieprawda. Dostęp do sieci pojawiał się jakoś na przełomie 3 i 4 klasy szkoły podstawowej. Nieco wcześniej pojawiała się moda na gry komputerowe typu "The Sims", ale życie nie toczyło się wokół komputera. No, może większy wpływ miała na nas telewizja i kanały z bajkami. Pamiętam osobniki, które znały na pamięć niemalże całą ramówkę. Ja miałam kilka ulubionych bajek, które pamiętam do teraz.

Za oknem wiosna, a ja siedzę w pokoju w którym dorastałam i wiem, że niedługo wszystko się zmieni. Psychicznie czuję, że się z tym żegnam. Bardzo tego chcę, ale mimo to ogarnia mnie swoista nostalgia. Fakt, grube dzieciaki nie mają łatwo. Spotkało mnie dużo przykrości, ale były też miłe chwile do których wracam z uśmiechem na twarzy. Szczególnie ta wiosna. Wpatrywanie się w okno na lekcjach i czekanie...
byle do kwietnia.
byle do maja.
byle do czerwca.
Potem wakacje.

Kochałam zakończenia roku. To dni w których ktoś zdejmował z karku gigantyczny bagaż obowiązków (szczególnie odczuwany w szkole średniej). Pamiętam słońce, kwitnące kwiaty, obtarte nogi w rajstopach (grubsza dziewczyna + strój galowy + upał), lody po drodze i magiczne plany na wykorzystanie przyszłych, wolnych dni. Jakbym mogła cofnąć się w czasie to w pierwszej kolejności porządnie bym się ochrzaniła za te słodycze, a następnie zawróciła do szkoły, obeszła wszystkie kąty i skierowała do domu idąc kilkakrotnie razy wolniej.

Pamiętam różne etapy. Etap lalek barbie, etap Ludwiczka i Odlotowych Agentek, etap chowanego na placach zabaw, etap (o zgrozo!!!) czytania Bravo, etap kolorowych włosów i czarnych paznokci. To wszystko wydaje mi się teraz takie infantylne i głupie, a jednak w tej swojej głupocie posiada swoisty urok.

Miałam prawdziwe dzieciństwo. Nawet przykrości wspominam z większym dystansem, niż kiedyś. Trochę żałuję pustej karki w dziale "nastoletnie miłości", ale obejdzie się i bez tego. Ten rok jest dla mnie trudny. To okres walki o lepszą przyszłość w lepszym ciele. Najprawdopodobniej niedługo stąd zniknę i nie chcę by było inaczej. Pragnę dołączyć do życiorysu kolejny plik barwnych, bardziej pozytywnych wspomnień...

Na koniec refleksji dodam kilka obrazków budzących moje skojarzenia z dzieciństwem, buntem, okresem dojrzewania i wkraczaniem w dorosłość. Niektóre z nich mogą budzić bardziej negatywne emocje, ale świat nie składa się tylko z samych pozytywów, prawda?

xoxo

S.